Obserwacja - rozszerzenie - ostatniastacja.pl

    a/ prowadzonego nadzoru/obserwacji

    b/ przeciwdziałania prowadzonemu nadzorowi, kontrobserwacji.

***Niezależnie od odpowiedzi na powyższe, na każdym z etapów swojego działania obserwowany powinien mieć zaplanowane to jak sam zareaguje, jak będzie przeciwdziałał – zostanie to omówione dalej.

Nadzór realizowany jest w oparciu o technikę i procedury. Techniki najprościej można podzielić na:

- obserwację osobową – realizowaną pieszo lub w pojazdach

- nadzór elektroniczny – to monitorowanie sieci i urządzeń telekomunikacyjnych ***tutaj uwaga telefon, czy komputer nie jest obiektem – nie wolno łączyć tych pojęć

- nadzór techniczny – (pluskwy, urządzenia nasłuchowe, kamery wideo, rekordery tablic, wariometry itp.)

Sposób prowadzenia czynności obejmuje:

- obserwację ze stałego punktu

- obserwację dynamiczną (piesza lub z wykorzystaniem pojazdów) pojedynczą

- obserwację dynamiczną (piesza lub z wykorzystaniem pojazdów) mnogą

*** uwaga obserwacja dynamiczna może przyjmować formę klasyczną lub dzieloną. Klasyczna polega na podążaniu za figurantem na całej długości trasy, dzielona, na różnych odcinkach prowadzona jest przez różne osoby.

- mieszane operacje nadzoru

Sposób prowadzenia czynności szanse i ograniczenia:

- kontinuum skryte – jawne // kombinowane

- kontinuum statyczne – dynamiczne // kombinowane

Operacje realizowane w sposób skryty planowane są tak aby nie wpłynąć na zachowanie figuranta.

Operacje realizowane w sposób jawny planowane są tak aby wpłynąć na zachowanie figuranta, np. poprzez zastraszenie.

Operacje kombinowane skryte / jawne – planowane są tak aby wpłynąć na zachowanie figuranta, co uzyskuje się np. poprzez maskowanie skrytych działań jawnymi, z których figurant miałby się „zerwać”, co w konsekwencji może doprowadzić do fałszywych założeń i fałszywej oceny sytuacji przez figuranta (dążenie do zredukowania napięcia, uprzedzenia wynikające np. z aroganckiej postawy, skutkujące przekonaniem, że się uwolnił)

Uwaga:

Wskazany wyżej podział, różne tryby prowadzenia obserwacji, wykorzystane strategie omówione są wyłącznie w celu ułatwienia zrozumienia tematu. Ich wydzielenie ma charakter sztuczny. W rzeczywistości najczęściej tryb prowadzenia nadzoru jest płynny i uzależniony od możliwości obserwatora, figuranta i zmieniającej się sytuacji.

Mamy stację benzynową, obserwowany figurant na niej tankuje. 2 marca zalał paliwo, wszedł -do sklepu opłacił paliwo, zakupił kanapkę, po czym wyszedł ze sklepu, kanapkę odłożył nie jedząc na siedzenie w samochodzie, przejechał na oddalone o 15 metrów miejsce parkingowe, po czym oddalił się w kierunku krzaków, zachowanie sugerowało, że celem było oddanie moczu – w tym samym czasie toaleta na stacji nie była zajęta. Na stacji przebywał mężczyzna (dokładny opis), który po wyjściu figuranta wykonał telefon.

Dwa miesiące później inny zespół prowadził obserwację, ponownie zauważono na stacji mężczyznę, który tym razem po zajęciu miejsca w samochodzie przez figuranta, wysłał sms, ponownie figurant wykazał aktywność w krzakach w pobliżu opisanego już miejsca parkingowego.

W wyniku tych informacji, w pobliżu krzaków zamieszczona została fotopułapka, zabezpieczono także gotowość dodatkowego zespołu obserwacyjnego przeznaczonego do kontroli „mężczyzny z telefonem”.

Niecałe dwa miesiące później fotopułapka pozwoliła udokumentować obsługującego martwą skrzynkę, mężczyzna z telefonem okazał się pracownikiem jednej z firm budowlanych, obsługujących remont i rewitalizację pewnej instytucji. Odłożenie kanapki było sygnałem potwierdzającym, że kontener będzie ładowany.

Każdy atak poprzedza zamiar, ten zamiar ma swoje odzwierciedlenie w reakcjach agresora, zarówno na poziomie fizjologicznym (np. adrenalina, podniecenie, pocieranie palców, usztywnienie, „tunelowanie”), jak i na poziomie behawioru – ruchy, spojrzenie, postawa, w przypadku grup zachowanie grupowe – np. nieuzasadnione rozdzielenie się grupy, zajmowanie konkretnych pozycji. Atak zwykle jest zapowiadany, zwykle czujemy w kościach, że coś jest nie tak – jeśli nauczymy się nie ignorować tego wrażenia, może okazać się bardzo pomocne.

Nauczenie się nie ignorowania swojego przeczucia jest bardzo ważne, jednocześnie należy zachować czujność, aby nie popaść w paranoję i nie widzieć duchów na każdym rogu – to trzeba wypraktykować.

Najprościej, aby wykryć obserwację, trzeba robić to samo co się robi aby wykonać obserwację, tylko z innym podejściem.

Podstawowe elementy indywidualnych działań przeciwobserwacyjnych:

- rozpoznanie podstawowego wzorca otoczenia – świadome rozpoznanie tego co stanowi normę na danym terenie, co jest tutaj przewidywalne. Poruszając się w danym terenie regularnie masz przewagę rozpoznania, stale powinieneś też aktualizować swoją wiedzę o tym, co się zmienia w otoczeniu.

- analiza dróg – każdą drogę którą poruszamy się stale należy poddać ocenie pod kątem podatności (na które jesteś narażony) i możliwości (jakie mają przeciwnicy). Czy występują tu wąskie gardła – miejsca, które wymuszają znaczne spowolnienie lub wręcz zatrzymanie. Idealne wąskie gardło umożliwia napastnikowi oczekiwanie a ofiarę. Punkty obserwacyjne umożliwiające przeciwnikowi kontrolę (często są one wyżej, warto pamiętać że większość osób przemieszczając się nie kontroluje tego co jest ponad nimi, nie patrzą w górę), najczęściej napastnicy wybierają wąskie gardła blisko domu lub blisko codziennego celu figuranta – w miejscach takich jak to, ludzie wykazują naturalną skłonność do rozluźnienia

- utrzymanie świadomości sytuacyjnej – świadomość sytuacyjna to nie czynność, to bardziej sposób myślenia lub postawa wobec rzeczywistości – więcej znajdziesz tutaj. Nie jest możliwe stale przebywać w stanie żółtym, dlatego należy mieć rozeznanie w obszarach bardziej i mniej bezpiecznych, tak aby przełączanie się było odruchem, nawykiem.

Dodatkowo, skanując otoczenie analizujemy każdą informację, dotyczy to zachowań, to samo dotyczy także reakcji na niestandardowe okoliczności, osoby, lub obiekty.

Zwracać należy uwagę na różnego rodzaju skrytość, próby unikania kontaktu wzorkowego, zasłanianie się, ale także zerkanie i próby komunikowania się.

Niestandardowe zachowania, jak fotografowanie, dziwnie zaparkowane samochody, podążanie za tobą.

Zachowania skoordynowane z twoimi, (zasłanianie się gazetą lub odwracanie, kiedy jesteś na tyle blisko by zarejestrować twarz, odchodzenie, próby wykonania telefonu, samochód odjeżdżający akurat gdy odjeżdżasz ty.

Zasada zbieżności czasu i odległości – jeżeli widzisz coś w pobliżu siebie w swoim , jeśli to się powtórzy, zakładasz że jesteś pod obserwacją itp.

- techniki wykrywania – o tym dalej

Uwaga dodatkowa: mapowanie otoczenia

Po rozpoznaniu dróg, którymi porusza się figurant, ze szczególnym uwzględnieniem „wąskich gardeł”, czyli miejsc w którym musi się on pojawić, przystępuje się do wyznaczania punktów obserwacyjnych, (to miejsce z którego prowadzona jest obserwacja, może być punkt zakryty zlokalizowany wewnątrz budynków, pomieszczeń, lub odkryty, w dostępnej przestrzeni), często umiejscowiony jest powyżej, gdyż większość osób poruszając się nie patrzy w górę.

Po zebraniu danych o zachowaniu i wyglądzie autochtonów, sprawny obserwator dostosuje swoją garderobę i zachowanie aby wtopić się – stąd istotne jest rozpoznanie takich punktów i zarządzanie tą wiedzą, i ten proces nazywany jest mapowaniem.

Do poziomu konkretu:

1/ ocenić ryzyko – sam fakt zauważenia czegoś podejrzanego to dopiero początek, rezultat oceny sytuacji określa dalsze działania. Pułapki, na jakie możemy tu trafić to z jednej strony złudzenie normalności, które przekonuje nas, że wszystko ułoży się dobrze, że jest jak ma być, że to normalne, jego rozwinięciem może być wyparcie, kiedy kompletnie zaprzeczamy sytuacji, z drugiej zaś paraliżujący strach i zamarcie. Trzeba stanąć w prawdzie – przyjąć rzeczywistość taką jaką jest, nie oszukiwać się, nie szukać wymówek i nie tworzyć niepotrzebnych wyjaśnień, jest jak jest. Od tego jak zareagujesz waży się wiele – najważniejszy aspekt – nie pokazać po sobie świadomości bycia obserwowanym. Samokontrola, dopiero za nią jest określenie, czy podjęcie jakichkolwiek działań wpłynie na aktualne i potencjalnie doświadczane zagrożenie.

* Zagrożenie aktualne, to takie, które wystąpi natychmiast po reakcji – przykładowo, jeżeli figurant jest monitorowany celem określenia możliwości jego uprowadzenia, reaguje sygnalizując świadomość obserwacji, może zostać uprowadzony natychmiast.

Uwaga: każdy nie znajdujący racjonalnego wyjaśnienia ruch w twoim kierunku, jest potencjalnym atakiem, podobnie każda próba zablokowania cię lub zatrzymania – w wymagającym terenie reaguj natychmiast pełnoskalowo.

* Zagrożenie potencjalne, to takie jakie może nastąpić w przyszłości – np. skrócenie lub zintensyfikowanie działań, ale także zmiana obserwacji (którą mamy już rozpoznaną) na inny zespół, możliwe że nie będzie możliwości jego zidentyfikowania.

2/ zabezpieczyć środki ochrony – to będzie wyglądało różnie, dla osób lub obiektów fizycznych.

W przypadku osób, można zatrudnić dyskretną ochronę, uzbroić się, stopniowo zmienić nawyki, większą uwagę przyłożyć do żółtego stanu świadomości, przenalizować otoczenie przez które wypadają drogi, określić czy jest możliwe wyznaczenie bezpiecznych tras sprawdzeniowych, opracować inne techniki detekcji, opracować plany ucieczki, zadbać o miejsca bezpieczne.

W przypadku obiektów fizycznych, będzie to ochrona, nadzór telewizyjny, ale także takie rzeczy jak kierunek zakrzywienia drutu kolczastego na płocie, czy zamykanie bram itp. Wszystko, co może intruza zniechęcić, nad to działania prowadzące do ustalenia, czy chodzi o obiekt, czy o kogoś / coś przebywającego na jego terenie.

3/ nawyk obserwacji – znów truizm, ale nie jest możliwe zauważenie, zidentyfikowanie i reakcja na obserwację, jeżeli nie utrzymujemy świadomości sytuacyjnej. Jest to szczególnie istotne w sytuacjach w których pojawia się chaos, dużo się dzieje, zdarzenia na ulicy, sytuacje w których ruch jest niestandardowy, np. dużo ludzi ze wg na jakieś wydarzenia itp. Obserwacja otoczenia, osób, obiektów powinna być nawykiem – błędem jest odcinanie się od rzeczywistości poprzez słuchawki, smartfony, czy „autopilota” – fizjologiczne dążenie do przejścia w biały stan, doświadczył go każdy, kto pokonując jakiś odcinek „zamyślił się” i nie jest w stanie nawet zreferować jak tego dokonał.

W warunkach idealnych ucieczka jest zaplanowana na długo przed jej przeprowadzeniem. W sytuacji zaskoczenia pozostaje wyłącznie improwizacja. Pilnować należy poniższych zasad:

Po pierwsze stały ruch, możliwie szybki, należy unikać zatrzymania, dopóki ty sam lub prowadzony pojazd jest w ruchu, jest w ruchu i kropka, należy to wykorzystać. Ucieczka w teren, którego nie znamy, po którym mamy trudności w poruszaniu się, zjechanie z trasy w teren, nie jest dobrą opcją. Albo się zagonisz w miejsce skąd nie ma jak uciec, albo wymęczysz, albo spowodujesz szkody w pojeździe. Dodatkowo w przypadku pojazdów, inny teren może zaskoczyć innym prowadzeniem się pojazdu, to wymaga praktyki. Jeśli jednak sytuacja wymusi podobne działanie, kluczowa zasada -  – kontynuuj ruch póki się da. Jeśli droga jest zablokowana, musisz założyć że się nie przebijesz, hamulec i nawrotka, dzida. Raz jeszcze, o ile to możliwe poruszaj się wyłącznie po terenie jaki znasz.

- bezpieczne lokalizacje

To wcześniej ustalone miejsca do których możesz uciec po stwierdzeniu nadzoru lub ataku. Zarówno te lokacje jak i najszybsze drogi do nich prowadzące powinny być powiązane z obszarami umożliwiającymi detekcję obserwacji (skanalizowane drogi, zatrzymania lub zakręty).

Najlepsze elizja to miejsca, gdzie ochrona jest obecna przez 24/7. To będą posterunki policji, szpitale, obszary przemysłowe – każda taka lokalizacja powinna być nie tylko jasno określona na twojej mapie mentalnej, ale także dobrze rozpoznana – twoją przewagą jest to, że ty wiesz gdzie podążasz a zespół obserwacyjny nie. Po dotarciu do lokalizacji, od razu, ignorując wszelkie zasady, udaj się tam gdzie jest ochrona, schroń się wewnątrz. Rzecz jasna dotyczy to krajów i terenów, dla których nie jesteś przeciwnikiem.

Nadzór fizyczny może być realizowany celem zwiększenia bezpieczeństwa własnego, oraz celem wyrządzenia szkód. Elementem tego drugiego wariantu jest wroga obserwacja. (Tytułem wyjaśnienia: Każda obserwacja nałożona na obiekt bez jego świadomej zgody jest wroga – w takim wypadku możemy więc mówić jedynie o obserwacji poprzedzającej wrogie działania. )

Jeżeli ochraniany figurant lub my sami potencjalnie możemy być jej celem, powinniśmy zachować świadomość, że przeciwnik może podejść od strony osób trzecich, znaczących, lub takich, z którymi utrzymujemy kontakty z innych powodów. Dzięki temu ogranicza on ryzyko kompromitacji, w kontakcie ze świadomym zagrożenia.

Systematyczny zestaw reguł i działań prowadzących do przeciwdziałania prowadzonemu nadzorowi, jest elementem zagadnienia kontrobserwacji.

Przeciwdziałanie prowadzonej obserwacji to proces wymagający uważności, spokoju i planowania. Najważniejszym celem podjętych działań przeciwdziałających obserwacji jest zebranie informacji o tych podmiotach, które nadzór realizują (będzie to czas, lokalizacje, wygląd, zachowanie i działania, powiązanie z potencjalnymi celami – chodzi o wyodrębnienie kto jest faktycznym celem)

Proces rozpoczyna rozpoznanie terenu działania, możliwie szczegółowa wiedza o miejscu i warunkach. Dlatego w momencie gdy figurant będzie działał w nieznanym mu miejscu, uprzednio powinien zapoznać się z tymi danymi, np. przeanalizować mapy, street view, strony internetowe podmiotów z tego terenu, (czy są jakieś zdjęcia?), godziny otwarcia obiektów itp. Ta sama zasada dotyczy też zespołu planującego obserwację – trzeba poznać teren.

Obserwacja może być realizowana pieszo i z wykorzystaniem pojazdu. Wykrycie obserwacji to tak naprawdę wykrycie błędów obserwacji.

Wskaźniki zwracające uwagę w przypadku obserwacji pieszej:

1/ wyposażenie

- obszerne, luźne ubrania

- odzież outdoorowa lub odzież marek taktycznych

- niedostosowanie odzieży to otoczenia i warunków

- sportowe zegarki lub smartwatche

- elektronika, której nie potrafisz zidentyfikować (np. operatory radia na pasku lub nadgarstku)

- słuchawki douszne, przewodowe lub bezprzewodowe, szczególnie monosłuchawki

- wygodne obuwie, nie tylko sportowe, to mogą być np. buty w typie ecco noszone do garnituru i bardziej casualowego anturażu

- printing – zaznaczone na odzieży kontury sprzętu noszonego pod ubraniem np. broń

- osłony twarzy – czapeczki, okulary, szale

2/ Wygląd obserwatorów

Obserwacja jest miejscem gdzie można w pełni wykorzystać potencjał osób niepozornych i przeciętnych fizycznie, takich, które na pierwszy rzut oka nie stwarzają zagrożenia, dodatkowym zagadnieniem jest analiza otoczenia – muszą pasować.

Cel, jaki stoi przed obserwatorem polega nie na tym aby ukryć swój wizerunek, ale na tym aby tak go zbudować aby jak najmniej danych można było o nim przekazać

Typy osobowe:

- kobiety (także te z wózkiem dziecięcym)

- pary

- ludzie ponadstandardowo zamożni

- ludzie ponadstandardowo ubodzy

- ludzie w uniformach

- osoby stare

- biegacze, rowerzyści

Zachowania:

- mówienie przez zestaw słuchawkowy

- wyróżniające się zachowanie lub postawa

- unikanie kontaktu z figurantem, szczególnie spojrzenia

- obserwowanie rogów ulic, oraz okien

- odzwierciedlanie zachowania

- zatrzymywanie się w niestandardowych miejscach

- powtarzalne gesty

Aby zilustrować zagadnienie, uprośćmy je do trzech kategorii, przez których pryzmat zwykle osoby trzecie patrzą na swoje otoczenie społeczne i obserwowane typy osobowe, będą to zatem:

* nietykalni - to osoby bezdomne, żyjące na ulicy, lub ubogie. To bardzo dobry kamuflaż, który ma jednak pewne ograniczenia, problemy z wejściem do budynków i instytucji, brak reprezentacji w niektórych rejonach, zainteresowanie służb.

* niewidzialni - to z kolei ludzie zajmujący się pracą, listonosze, kurierzy, pracownicy budowlani, często w strojach roboczych

* niepozorni - to trudna do wyjaśnienia kategoria, nie chodzi o kolory, chodzi o to że ludzie są wtopieni, nie wychodzą poza tło, niczym się nie wyróżniają, poruszają się poniżej świadomości ludzi z otoczenia, nie mają cech szczególnych, rzucających się w oczy

Oczywiście, nie jest to arbitralny podział - to taka mapa jaką sam się posługuję aby sobie pomóc, może być inna, nic sie nie stanie.

UWAGA: Identyfikacja osoby prowadzącej nadzór lub zespołu obserwacyjnego to wykrywanie błędów. Przeciwnik, który dokładnie zmapował teren uwzględnia profile osób przebywających na terenie, oznacza to, że obserwacja właśnie do nich będzie się „dostrajać”, im sprawniejszy przeciwnik (np. garderoba mobilna w dyspozycji), tym szybciej się „dostroi”.

- to już wkrótce, napisałem, ale chciałbym jeszcze jakieś zdjęcia zrobić...

No ale, jesli ktoś doczytał dotąd i bardzo mu zależy, niech da znać - wrzucę linka cichaczem ;)

Prawidłowo wykonana trasa sprawdzeniowa doprowadzi figuranta o czasie do celu, dając mu możliwość sprawdzenia się na okoliczność bycia śledzonym. Pracując w danym terenie należy wyznaczyć sobie kilka tras sprawdzeniowych i używać ich zamiennie, tak by w razie potrzeby dobrze je znać, pewnie się po nich poruszać i móc dopasować najlepszą dla danej sytuacji.

Na etapie planowania trasy dobrze jest wyznaczyć ją w miarę możliwości na obszarze obejmującym tereny różnego typu:

- mieszkalne

- komercyjne

- edukacyjne

- przemysłowe

Prawdopodobieństwo że standardowa osoba będzie miała wyznaczoną swoją trasę, codzienne aktywności, przebiegającą przez tak różne obszary jest nikłe.

Klasyczne działania podczas trasy obejmują:

- ruch równoległy – planując trasę wyznaczamy równoległy najbardziej logiczny, kierunek od miejsca w którym jesteś do celu. W trakcie realizacji ruch planujesz tak aby tę drogę przekraczać prostopadle lub pod kątem, poruszać się równolegle znów przekroczyć etc.

- zwroty – dają nie tylko możliwość skontrolowania się np. poprzez obrócenie, ale zmuszają obserwację do reakcji, każdy zwrot, lub zatrzymanie muszą mieć logiczne uzasadnienie

- wykorzystanie schodów – poruszanie się w górę w dół, jest jednak agresywną techniką, zawsze musi mieć czytelną dla obserwacji legendę, odegraną niezależnie od tego czy nastąpiło rozpoznanie czy nie

- zatrzymania, wymuszające odzwierciedlenie w zespole obserwacyjnym, dające czas na przeplanowanie, obserwację, lub sygnał pracując w zespole (przy czym sygnały powinny być zaplanowane wcześniej i skryte – np. poprawienie paska, zapalenie papierosa i kierunek pierwszego dymka, poprawienie sznurowadła, prawe czy lewe itp.)

- podrzutka – kiedy poruszając się pozostawiasz jakiś błahy przedmiot, po czym sprawdzasz, kto go podniesie i jak się zachowa, jest to technika agresywna, wymaga takiego zaplanowania trasy, aby możliwa była albo skryta obserwacja, np. poprzez „zniknięcie” albo taka która pozwoli na ponowne najście w obszar.

- ograniczanie ruchu/ kanalizowanie – chodzi o sytuację w której obserwacja jest zmuszona poruszać się za tobą w zamkniętej przestrzeni, w wariancie ekstremalnym cały zespół obserwacyjny zmuszony jest podążać za figurantem – to mosty, długie tunele itp.

- nawracanie – sytuacja w której poruszasz się po trasie U kształtnej, pozwala to na wyminięcie części zasobów obserwacji, później można powrócić na kurs - znów to bardzo wyraźna technika musi mieć sensowne uzasadnienie. Zmusza ona obserwację albo do zastąpienie zasobów, albo, odzwierciedlenia twojego ruchu

- zrzucenie – technika polegająca na wejściu do lokalizacji złożonej, która ma różne drogi odejścia. Wewnątrz wykorzystując infrastrukturę tworzysz kombinację zwrotów, ruchu równoległego, nawracania, ruchu ograniczonego, wykorzystujesz schody windy, etc. Celem jest określenie zasobów przeciwnika, po czym opuszczenie lokalizacji po ich zgubieniu, dowolnym wyjściem. Oczywiście technika nie zadziała w sytuacji wykorzystania pojazdu i powrotu do niego, gdyż obserwacja na pewno obejmie go nadzorem.

- wyłamanie – jest to technika bardzo agresywna, dająca jednak dość pewne rozpoznanie. Poruszasz się dość szybko i pewnie w kierunku prostopadłym do drogi prowadzącej do celu, mijasz kilka przecznic lub przejść, po czym wykonujesz gwałtowny zwrot i znów kierujesz się równolegle, do drogi prowadzącej do celu – to powoduje wyłamanie się poza kopertę i wymusza relokację obserwatorów – po wykonaniu zwrotu i przebyciu pewnej odległości, należy zalegendować zatrzymanie.

Podczas realizacji trasy sprawdzeniowej zaplanowane są tutaj 3 punkty postoju, umożliwiają one zmianę tempa poruszania się, stwarzają też możliwość wykrycia czujki na wyminięciu lub kontroli na zajętej pozycji.

Uwaga: Trasa sprawdzeniowa to tylko narzedzie, a nie magiczny ryt - czasem może być więc tak, że trzeba będze wykonać kilka tras sprawdzeniowych, włócząc się po okolicy, aby być pewnym, że będzie dobrze.

Technika pozwala na określenie stanu oraz zidentyfikowanie osób wchodzących w skład zespołu nadzorującego. Zmiana tempa i kierunku tworzy presję na obserwacji i komplikuje ich działanie, zmuszając do skracania dystansu. Trasę można zrealizować w pojedynkę lub zespołowo.

Jeżeli figurant ma ochronę / wsparcie, są to także dobre pozycje do działań kontrobserwacyjnych realizowanych zespołowo.

Podstawowa konstrukcja trasy zbudowana jest na kwadracie, którego ścianę, po której figurant się nie będzie poruszał zamyka najkrótszą drogę od punktu A do B. Na etapie planowania należy określić odległości i czas potrzebny na ich pokonanie, przed realizacja sprawdzić kilkakrotnie w różnych warunkach (pora, pogoda), sprawdzić widoczność.

Uwaga: takie „oblatywanie trasy” powinno być elementem codziennych ćwiczeń osób dbających o swoje bezpieczeństwo fizyczne – aby wyostrzyć zmysł, zebrać dane kontekstowe, nie musimy przecież realizować kilkugodzinnych kombinacji tras sprawdzeniowych – zachowajmy je na specjalne okazje – wykrycie nadzoru i/lub realizację zadań i aktywności chronionych.

Planowana trasa powinna mieć logiczne, racjonalne i prawdopodobne uzasadnienie (legendę):

a/ tłumaczącą jej przebieg i odległość

b/ uzasadniającą miejsca postojowe i aktywności realizowane w tych miejscach

*** opracowując legendę uwzględnić należy:

- powody które będą logiczne, racjonalne i prawdopodobne, tak aby nie zaalarmowały zespołu obserwacyjnego że figurant jest świadomy obserwacji, lub zabezpiecza się przed obserwacją

- powód powinien prowokować obserwatora do podążania za figurantem, w tym celu można wykorzystać nieistotne spotkanie, lub przekazanie

- powinny umożliwiać obserwację tego co dzieje się na zewnątrz lub w otoczeniu

- powinny umożliwiać obserwacje dróg dojścia i odejścia

- powinny znajdować się poza polem widzenia obserwujących, którzy w tym momencie stają się celem obserwacji prowadzonej przez figuranta

- powinny umożliwiać szybką realizację nowych działań – rozumieć to należy jako opłacone rachunki, nie spożywanie posiłków na które trzeba czekać (co da czas obserwacji), w krytycznych sytuacjach można nawet pozostawić po sobie swoje elementy garderoby, np. marynarkę i udać się do toalety by się zerwać.

- trasa sprawdzeniowa realizowana pod kontakt lub przekazanie, powinna zakończyć się gdzieś poza punktem docelowym, co pozwoli na „odsapkę”, ponowne zebranie myśli, napicie się herbaty i zrelaksowanie, wreszcie ostateczne upewnienie się o braku obserwacji.

*** Jest to też moment by wsłuchać się w swoje wewnętrzne przeświadczenie – jeśli jest jakakolwiek wątpliwość nie realizujesz zadania.

I przynajmniej póki co, kończąc ten wpis --- to są rzeczy, które mogą wydawać się oczywiste, być może dla zawodowców banalne, ale tak naprawdę jest to zagadnienie, które można opanować jedynie w praktyce, wypracowując własne patenty, dostosowane do własnych możliwości. Czy warto?

Tak, bo tego typu umiejętność przyda się i na bazarze w Istambule i na przystanku w Alejach Jerozlimskich, w poznańskich Smochowicach i na Rubinkowie w Toruniu – warto wiedzieć co dzieje się wokół nas, no chyba że nie?

szary